Węże ciśnieniowe

Wszystkie urządzenia wykorzystujące do pracy sprężone powietrze muszą być połączone z kompresorem za pomocą odpowiedniego przewodu. Dzięki temu można korzystać z pistoletów lakierniczych, kluczy pneumatycznych, ropownic oraz smarownic. Wąż do sprężonego powietrza może być wykonany z różnych materiałów – np. z gumy, poliuretanu, polichlorku winylu itp. Każdy z nich nadaje wężowi nieco odmienne właściwości.

Węże do sprężonego powietrza – rodzaje

Węże pneumatyczne wytwarza się z różnych materiałów, m.in. gumy oraz PVC. Mają one odmienne właściwości, dzięki czemu poszczególne węże nadają się do określonych zastosowań.

• Guma SBR (kauczuk butadienowo-styrenowy) – materiał o właściwościach podobnych do naturalnego kauczuku. Węże SBR są odporne na wysokie temperatury, wodę, kwasy i alkohole. Źle znoszą działanie smarów, olejów i benzyny. Wykorzystuje się je m.in. w układach hamulcowych samochodów.
• Guma NBR – składa się z butadienu i akrylonitrylu. Im większa procentowo zawartość tych substancji, tym guma jest bardziej odporna na niskie temperatury i działanie olejów (temu zresztą zawdzięcza swoją nazwę – olejoodporna). Węże NBR najczęściej służą do przesyłania sprężonego powietrza. Ponadto guma tego typu jest odporna na działanie smarów, płynów hydraulicznych i benzyny.
• Guma EPDM – cechuje się wysoką odpornością na działanie niekorzystnych czynników atmosferycznych. Węże z gumy EPDM są również odporne na deformacje i uszkodzenia mechaniczne. W związku z tym często wykorzystuje się je w urządzeniach stojących na zewnątrz – np. w kompresorach usytuowanych poza budynkiem.
• PVC (polichlorek winylu) – węże z PVC są odporne na działanie soli, słabych kwasów, ługów oraz olejów. Mogą być stosowane w większości urządzeń pneumatycznych.
• PU (poliuretan) – węże z poliuretanu są elastyczne, odporne na działanie warunków zewnętrznych oraz na uszkodzenia mechaniczne (ścieranie).

Zdecydowana większość węży do sprężonego powietrza ma budowę warstwową. Właściwy wąż (gumowy lub z tworzywa) powinien znajdować się w dodatkowym, zewnętrznym oplocie ochronnym (najczęściej poliestrowo-poliamidowym) z mocnego włókna. Materiał, z którego jest wykonany wąż, może mieć budowę warstwową i składać się np. z gumy SBR i EPDM. Pojedyncza warstwa również może być mieszanką dwóch lub trzech rodzajów gumy. Średnica węży do wody i powietrza zwykle mieści się w przedziale od 4 do 320 mm.

Najczęściej stosuje się węże spiralne oraz te nawijane na bęben – naścienne lub umieszczane na podłodze. Spiralne przewody mogą mieć długość nawet kilkunastu metrów. Węże nawijane na bęben łatwiej się przechowuje, zwłaszcza jeśli bęben znajduje się na ścianie. Wadą tego rozwiązania jest brak mobilności. Bęben podłogowy można przenosić, dzięki czemu z węża da się korzystać w dowolnym miejscu.

Najważniejsze cechy węży pneumatycznych

Wybierając odpowiedni wąż do sprężonego powietrza, w pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na materiał, z którego jest wykonany. Poza tym ważnym parametrem jest zakres temperatur pracy. Do niektórych zastosowań może być potrzebny wąż pracujący w wyjątkowo niskich (np. -20°C) lub wysokich (ok. 100°C) temperaturach. Zależnie od przeznaczenia węża, ważna jest jego odporność na: uszkodzenia mechaniczne, warunki atmosferyczne, działanie substancji oleistych, ozonu, kwasów, zasad, paliw lub innych chemikaliów, a także na starzenie się. Warto również zwrócić uwagę na typowo praktyczne aspekty, takie jak elastyczność i masa węża. Od nich zależy komfort pracy.

Oprócz typowych węży do sprężonego powietrza dostępne są również modele wysokociśnieniowe, używane w określonych sytuacjach (np. służące do łączenia kompresora ze zbiornikiem na sprężone powietrze). Tego typu przewody mogą wytrzymać ciśnienie nawet do 160 barów.