Tynki wewnętrzne

Zanim surowa, wewnętrzna ściana zostanie pomalowana, trzeba ją odpowiednio wykończyć. W tym celu stosuje się różnego rodzaju tynki. Dobierane są zgodnie z przeznaczeniem danego pomieszczenia i warunkami, jakie w nim panują (np. podwyższoną wilgotnością).

Tynk cementowo-wapienny do wnętrz

To najbardziej uniwersalny tynk wewnętrzny. Występuje w kilku odmianach, które różnią się granulacją zastosowanych w nim dodatków (piasek, perlit, substancje poprawiające przyczepność itp.) Można go z powodzeniem kłaść w tzw. pomieszczeniach mokrych (łazienka, kotłownia, pralnia, kuchnia), gdzie wilgotność powietrza jest zdecydowanie wyższa. Sprawdza się jako podłoże pod farby, tapety czy płytki. Jego wadą jest długi, bo około 4-tygodniowy czas schnięcia. W sprzedaży występuje najczęściej w postaci gotowego do rozrobienia proszku. Można go nakładać ręcznie lub przy użyciu specjalnego agregatu tynkarskiego.

Podłoże przed nałożeniem tynku musi być suche i czyste. Tynki cementowo-wapienne są nakładane w dwóch, ewentualnie trzech warstwach. Pierwsza, cieńsza – to tzw. cienka obrzutka. Druga, właściwa, nazywana jest narzutem. Ostateczna grubość uzyskanych warstw to mniej więcej 3 cm, dzięki czemu ściana zyskuje dodatkową izolację termiczną i akustyczną.

Niekiedy używane są jeszcze tynki wapienne (ich głównym składnikiem jest wapno hydratyzowane), szczególnie do renowacji zabytkowych pomieszczeń. Taki tynk ma mniejszą wytrzymałość mechaniczną, ale lepszą paroprzepuszczalność (ściany oddychają). Podobnie jak tynk cementowo-wapienny, również wapienny jest nakładany dwuwarstwowo. Pierwsza, bazowa warstwa, jest szorstka. Wierzchnia wygładza powierzchnię ściany.

Wewnętrzny tynk gipsowy

Podstawą tego tynku wewnętrznego jest gips z dodatkiem kruszywa kalibrowanego (ziarna mają takie same wymiary i kształt), wapna oraz elementów poprawiających właściwości tynku (np. plastyfikatorów). W zależności od składu tynki gipsowe mogą różnić się sposobem nakładania, czasem wysychania oraz gładkością powierzchni. Należy unikać stosowania ich w pomieszczeniach takich jak łazienka, czy kuchnia, czyli o podwyższonej wilgotności. W pozostałych można je kłaść bez ograniczeń. Na mniejszych powierzchniach tynk gipsowy nakłada się ręcznie. Przy dużych ścianach wskazane jest użycie agregatu tynkarskiego. Tynki nakładane ręcznie dłużej schną.

Tynk gipsowy często stanowi podstawę pod farbę lub tapetę. Nakładany w jednej warstwie, schnie dość szybko, bo przez około 10-14 dni (zależnie od grubości warstwy, a także temperatury i wilgotności w pomieszczeniu). Jeżeli nałożenie kolejnej warstwy jest konieczne, należy zrobić to metodą „mokre na mokre” lub poczekać, aż pierwsza warstwa całkowicie wyschnie. Wówczas można nałożyć drugą, ale po uprzednim zagruntowaniu ściany.

Dzięki tynkom gipsowym można uzyskać bardzo gładką i równą powierzchnię. Efekt zależy od granulacji kruszywa zawartego w zaprawie. Standardowa granulacja wynosi 1-2 mm, jednak ścianę można wygładzić, nakładając tynk o granulacji 0,2-0,5 mm. Jego wadą jest mała odporność na uszkodzenia mechaniczne. Maksymalna grubość warstwy tynku gipsowego na ścianie to 15 mm. Warstwy nakładane maszynowo są nieco grubsze (do 8 mm) niż te powstające podczas pracy ręcznej (do 5 mm).

Suche tynki wewnętrzne

Suchy tynk to inaczej płyta kartonowo-gipsowa, która pozwala wyrównać ścianę. Płytę przykleja się do ściany za pomocą kleju gipsowego nakładanego na nią punktowo. Tworzy on warstwę łączącą o grubości 1,5-2 cm. W ten sposób można skorygować ewentualne nierówności ścian i sprawnie poprowadzić instalacje. Ściana, na której zostaną naklejone płyty, musi być czysta i sucha. Należy ją również zagruntować, aby zmniejszyć chłonność powierzchni.

Tynk ręczny czy maszynowy?

Tynki nakładane maszynowo zyskują coraz większą popularność, ponieważ taki proces przebiega szybko. Ręczne położenie tynku wymaga doświadczenia i wprawy! Nie jest to łatwa praca. Aby ściana była równa i gładka, trzeba nałożyć na nią tynk, całość wyrównać i zeszlifować.