Kleje i zaprawy klejące do okładzin ceramicznych

Różne rodzaje okładzin ceramicznych, za sprawą swoich parametrów (twardość, trwałość, odporność na zawilgocenia i zabrudzenia), są wykorzystywane w niemal każdej aranżacji. Powierzchnia pokryta glazurą lub gresem jest bardzo praktyczna, o ile płytki zostały prawidłowo dobrane i przyklejone. Dlatego oprócz wyboru samej okładziny, ważne jest spoiwo – klej albo zaprawa klejąca.

Spoiwa do płytek ceramicznych – rodzaje i oznaczenia

Na opakowaniu kleju lub zaprawy można znaleźć szereg oznaczeń. Oto najważniejsze z nich:

• C – oznacza spoiwo cementowe, w postaci sypkiej, do rozrobienia z wodą w podanych przez producenta proporcjach. Zazwyczaj opisane są również: sposób mieszania, potrzebne narzędzia i czas wiązania kleju.
• D – klej dyspersyjny, zwykle mający postać gotowej do użycia masy. Jest wodoodporny i zapewnia zwiększoną przyczepność. Można go stosować nawet na materiałach drewnopochodnych (płytach OSB). Jego zaletą jest też to, że można go użyć przez długi czas po otwarciu opakowania, a nie tylko, np. przez parę godzin.
• R – klej produkowany na bazie żywic reaktywnych. Charakteryzuje się bardzo dobrą przyczepnością. Z tego względu jest stosowany w środowisku narażonym na wilgoć i działanie agresywnych związków chemicznych.
• 1 – kleje o normalnym czasie wiązania, przeznaczone do najczęściej występujących powierzchni: cementowych, wapiennych, cementowo-wapiennych, płyt g-k.
• 2 – kleje o podwyższonej odporności na zrywanie, przeznaczone do stosowania na problematycznych podłożach: pokrytych starymi zaprawami, nierównych, o małej nasiąkliwości.
• S1 – kleje odkształcalne, podatne na zniekształcenia w zakresie 2,5-5 mm, przeznaczone do użytku zewnętrznego: na balkonach, tarasach, schodach itd.
• S2 – kleje wysokoodkształcalne (odkształcalność powyżej 5 mm). Używane m.in. do układania okładzin ceramicznych na dużych powierzchniach oraz nad tzw. podłogówkami.
• F – kleje szybkowiążące (minimalny czas uzyskania pożądanej przyczepności to 24 godziny).
• T – kleje o zmniejszonym spływie – gęste i o dobrej przyczepności. Stosowane najczęściej na powierzchniach pionowych.
• E – kleje o tzw. wydłużonym czasie otwartym, pozwalające na dłuższe montowanie, zanim zostaje osiągnięta pełna przyczepność. Polecane do klejenia np. dużych płytek ceramicznych oraz do stosowania na betonie ściennym.

Klej do okładzin ceramicznych – na co zwrócić uwagę?

Każdy klej powinien zostać dobrany w zależności od rodzaju mocowanych płytek, ich wielkości oraz wilgotności panującej w danym pomieszczeniu. Wybierając odpowiedni rodzaj spoiwa, należy też zwrócić uwagę na szereg czynników, wpływających na przyczepność.

• Obecność ogrzewania podłogowego – zasadniczo zmienia ono parametry powierzchni i warunki, jakim może być poddawana wierzchnia okładzina.
• Odkształcalność – parametr określony normą PN-EN 12004 („Kleje do płytek. Wymagania, ocena zgodności, klasyfikacja i oznaczenie”), dotyczący kategorii S1 i S2. Kleje typu S2 należy stosować na powierzchniach poddawanym dużym naprężeniom (powierzchnie zewnętrzne, zabudowy z płyt g-k, powierzchnie przykrywające instalacje grzewcze itd.).
• Elastyczność – cecha spoiwa, gwarantująca odporność na niekorzystne działanie zmiennych temperatur. Wpływa przede wszystkim na tłumienie drgań.
• Twardość płytki – o ile twarde płytki gresowe można zamontować zarówno na ścianie, jak i na podłodze, o tyle glazura nie powinna być na niej umieszczana ze względu na zbyt małą twardość i niewystarczającą wytrzymałość.
• Warunki eksploatacji – podstawowy podział spoin obejmuje kleje przeznaczone do użytku zewnętrznego i wewnętrznego. Te pierwsze mogą być używane też w pomieszczeniach, z kolei kleje przeznaczone do użytku w dodatnich temperaturach nie mogą być stosowane na zewnątrz. W zimie okładzina może się bowiem odspoić (klej nie będzie należycie pracował pod wpływem zmian temperatury).
• Kolor zaprawy – cecha, która ma znaczenie podczas klejenia jasnych, nasiąkliwych okładzin. Ciemniejsza zaprawa klejowa, bazująca na szarym cemencie, może powodować przebarwienia na takich powierzchniach. W takim przypadku lepiej więc użyć zaprawy z cementu białego – jest droższa, ale bezpieczniejsza.